26 January, 2025

அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது | எழுத்தாளர் வண்ணதாசன் குறிப்பு |


சென்னை புத்தகக் கண்காட்சியில் அம்மாவைப் பற்றி இரண்டு கவிதைத் தொகுப்புகள்.

ஒன்று கதிர்பாரதியின் ' அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டு இருந்தது'. கண்காட்சியில் அதிகம் கவனம் பெற்ற தொகுப்பு.
இன்னொன்று சோ.விஜயகுமாரின் ' அம்மாவிற்கு ஒரு கண்ணில் பூ'. வெய்யிலின் ',அக்காளின் எலும்புகள்' தொகுப்புப் போல, உக்கிரம் நிரம்பிய, ஆனால் உக்கிரமே தெரியாத வண்ணம் எழுதப்பட்ட கவிதைகள்.
இதை வாசிக்கிற யாரும், வேறு வேறு அன்னையரை, அல்லது அவரவர் அன்னையரைக் கண்டடைய முடியாது. நான் சோ.விஜயகுமாரின் அம்மாவையே கண்டேன். கண்டடைந்தேன் என்று சொல்வதை, அறிந்தே தவிர்த்திருக்கிறேன்.
சோ.விஜய குமாரின் அம்மாவை, கதிர்பாரதி அம்மாவை எல்லாம் நாம் அடையவே முடியாது
நாம் முயலவேண்டியது எல்லாம் அவர்களின் அம்மாக்களைப் பற்றிய கவிதைகளை அடைவதே.
Facebook

'அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது' | வாசிப்புக் குறிப்பு | கவிஞர் பழநிபாரதி


திர்பாரதியின் அம்மா

கண்ணீருக்குத் தெரியாமல் அழுகிறாள்.
தாய்ப்பாலிலும்கூட உப்புக்கரிக்கிறது.
துயரம் விஷம்போல பரவுகிறது.
துக்கத்தின் கர்ப்ப இருளில்
அவள் ஓர் அகல்விளக்காக எரிந்துகொண்டிருக்கிறாள்.
"அம்மா அமைதியாகிவிட்டால்
யார்தான் அமைதியாயிருக்க முடியும்"
38 ஆம் பக்கத்தைக் கடக்கமுடியாமல் கதிர்பாரதியோடு நின்றுகொண்டிருக்கிறேன்
நெடுநேரமாக.
பிடாரன் பசி பொறுக்கத் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்று வண்ணநிலவனில் வாசித்த வரி எனக்குள் நுரைத்துத் ததும்புகிறது.

அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது | கவிஞர் ஆதிரை விமர்சனம் |

48வது சென்னை புத்தகக் கண்காட்சியில் நாதன் பதிப்பக வெளியீடாக கவிஞர் கதிர்பாரதியின் அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது கவிதை நூல் வெளிவந்து பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றிருக்கிறது.
அம்மா எனும் சொல்லே கவிதை தான்.
கதிர்பாரதி அம்மாவின் வாழ்வையே கவிதையாக்கி அனைத்து அம்மாவிற்கும் படையலிட்டிருக்கிறார்.
ஒவ்வொரு கவிதையும் மகனாய்/மகளாய் பிறந்த ஒவ்வொரு மானுட இதயத்திற்குள்ளும் புதைந்து கிடக்கும் தாயின் நினைவுகளை மீளெழும்பச் செய்கிறது.கூடவே தந்தையும் உடன் வருகிறார்.
வாசிப்பவர் ஒவ்வொருவரும் நிச்சயம் கண்ணீரால் மனங்களை நனைத்துக்கொள்வது நிச்சயம்.
மகளுக்காகக் காத்திருக்கும் வேளை
பள்ளி மைதானத்தில்
ஊஞ்சலாடுகிறாள்
அம்மா.
சென்னை 48வது புத்தகக் காட்சி
வேரல் பதிப்பகம் அரங்கு

முன்னேறும் போது
சிறுமி
பின்னேறும் போது
அம்மா.
முன்னேறி ஒருமுறை
வானம் உதைத்தவள்
மகளைக் கண்டதும்
பின்னேறி வந்து
பூமியில் நின்று கொண்டாள்.

என அம்மாவையும் அம்மாவின் நினைவுகளையும் ஊஞ்சாலாடச் செய்கிறார்.

தீனியாகும் எதன் மீதும்
கறையான்கள்
வாய்வைக்கத் தயங்குவதில்லை.
நாளுக்குநாள்
உடல் நரங்கிய அம்மாவுக்குள்.
புற்றுவொன்று வளர்ந்த போதுதான்
அப்பாவின் சிரிப்பை
முதன் முதலில் கறையான்கள் அரித்தன.
அவரும் செதில்செதிலாக உதிர்ந்தார்.
செல்லடரித்த ஒரு வாழ்வை
புற்றுக்கறையான் வேட்டையாட
நாகம் ஒன்று
வேடிக்கை பார்த்த கதை இது.
என்று மனதை கலங்கடிக்கிறது கதிர்பாரதியின் கவிதை.
இப்படியாக கதிர்பாரதியின் ஒவ்வொரு கவிதைக்குள்ளும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் மனைப்பாம்பின் பார்வை நம்மையும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது.
வாழ்த்துகள் கதிர்!

16 January, 2025

அம்மாவெனும் சலனங்களற்றச் சிறுதெய்வம் | 'அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது' கவிதை நூலை முன் வைத்து... | கவிஞர் இயற்கை |


தொ
குப்பின் ஒரு கவிதையிலிருந்துத் துவங்குவோம் :
தலைச்சுமை விறகுக் கட்டோடும் கக்கத்தில் உணவுச் சுமையோடும் பின்னால் அம்மா நடந்துவர மகன்கள் விளையாடி முன்போகும் ஓர் அந்தி ஓவியம் பார்த்தேன். ச்சே... என்ன இது ஓவியத்தில்கூட அம்மா வேலைபார்க்க வேண்டியிருக்கிறது.
பொருளாதாரத்தில் GDP ஐ துல்லியமாகக் கணக்கிடுவதில் தடையாக இருக்கும் வரம்புகளென்று சொல்லப்படும் சிலவற்றுள் மிக முக்கியமானதாக குழந்தைகளுக்கான பெற்றோரின் அர்ப்பணிப்பு விற்கபடுவதில்லை அதனால் அது GDP இல் மதிப்பில் சேராது என்கிற கூற்று இருக்கிறது. The GDP includes only the goods and services sold in the market. The services provided by parents to their children is very important but it is not included in the GDP because it is not sold in the market.

பொருள்முதல்வாத அடிப்படையிலான இந்தக் கூற்றில் பாசத்திற்கு விலையா?! என்பது போல ஓர் உலோகத் தன்மை கொண்டதாக அக் கூற்று தென்படுவது எதார்த்தம். ஆனால் இன்னொரு கோணத்தில் அதன் நிழல்போல, 'மதிப்பீடே இல்லை என்கிற மேன்மைப் படுத்துதலும், எதைக் கொண்டுதான் நன்றிக்கடன் தீர்ப்பது?!' என்கிற கேள்வியும் இருப்பதைப் புரியலாம். அந்த மேன்மையை, கேள்வியை ஒரு தொகுப்பு முழுதும் பாடியிருக்கிறார் நண்பன் கவிஞர் கதிர்பாரதி.
இப்போது தொடக்கத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கும் தொகுப்பின் கவிதையை வாசிக்கலாம். /ஓவியத்திலும் கூட அம்மா வேலைபார்க்க வேண்டியிருக்கிறது/ என்னும் வரியில் இருப்பதை பாசமாக, பச்சாதாபமாகப் புரிந்து நமக்கொரு நாயகத்தன்மையைக் கோராமல் குற்றவுணர்வை உணர்ந்தோமேயானால் நாம் தான் அந்த மனைப் பாம்பு.
மனையில் இருந்தபடி எல்லாவற்றையும் விழுங்கிக் கொண்டு ஒரு போதும், நம்முள்ளே, ஒரு பெரும் தாகம், கனவு, வழியில் இறக்கிவிட்டு வந்துவிட்ட தன் சொந்த வாழ்வைப் பற்றின ஓர் ஏக்கம் செரிமானமாகிக் கொண்டிருப்பதைப் பற்றியெல்லாம் எந்த சிந்தனையுமின்றி அடுத்து ?! என நாக்கைத் துழாவும் பாம்புகள் பூமியின் எல்லா மனைகளிலும் நெளிகின்றன. அம்மாக்கள் அவற்றிற்கு பக்தியோடு தன்னைப் பிய்த்துப் போட்டபடியே இருக்கிறாள்கள்...

கவிஞர் இயற்கை
இந்தத் தொகுப்பில் கவித்துவம், படிமம், குறியீடு போன்ற கவிதைத் தொழிநுட்பங்கள் சிறப்பாகக் கூடியிருப்பது குறைந்திருப்பது எல்லாம் கவிஞனின் பொறுப்பு. ஆனால் ஒரு 42 ஆண்டுகளாக தான் கொண்ட தனது வாழ்வின் எல்லா அனுபவங்களின் ஆழத்திலும் அம்மாவின் படிமத்தைத் தொட்டுப் பார்க்க நேர்ந்த, அல்லது தனது எல்லா வெயில் நாளிலும் ஓர் அரூப நிழல் தனக்காக வெயில் காய்ந்ததை உணர்ந்துப் பார்க்க வாய்த்த ஒரு மகன் சொற்களற்று, செயல்களற்று, யோசனைகளுமற்று, சரணாகதியடைந்து அம்மாவின் மகிமையை அந்த அண்டப் பேராற்றலை உச்சாடனம் செய்யும் நிகழ்வு கவிதையாகியிருக்கிறது.
சன்னதமாடும் ஓர் உணர்வைச் சுற்றி ரீங்கரிக்கும் ஓம்-கள் எளிதில் சுற்றியிருப்போரைப் பற்றிக் கொள்வதைப் போல வாசிக்கும் ஒவ்வொருவரையும் அந்த உச்சாடன மந்திரங்கள் அல்லது அந்தக் கவிதைகள் பற்றிக் கொள்கின்றன. அப்போது அம்மாக்களின் எளிய! வானுயர !! ரூபங்கள் கலைந்துக் கூடியபடியிருக்கின்றன.
ஆனால் அம்மாக்கள் இவையெதையும் பெரிதுபடுத்திக்கொள்ளாத சதா பக்தர்களின் விம்மலை, அழுகைகளை, போதைப் பிதற்றல்களை, வாடி போடியென்ற விளித்தல்களை, ஏசல்களை, திடீர்ப் பாசம் பொங்கும் படையல்களை, ஒரு முழம் பூவை என எதையும் எந்தச் சலனமுமின்றிக் கடக்கத் தெரிந்த சிறுதெய்வங்களாகவே எப்போதும் இருக்கிறார்கள்.
என்றாலும் இந்த கவிதைகள் போலான சின்னத் திருவிழாக்கள் அந்தத் தெய்வங்களுக்கானதாகவல்லாது நம் குற்றவுணர்வு மீட்சிகளாகவேனும் இருக்கின்றன.
நூலின் 36 வது கவிதையை வாசித்துவிட்டு நண்பனிடம் குழைந்த மனதுடன் பேசினேன். அந்தக் கவிதை என்னை நனைத்து குழைத்து பிசைந்துக் குழவியாக்கி 1979 க்குக் கூட்டிச் சென்று அம்மாவின் மடியில் தந்துவிட்டு மீண்டும் இங்கேயே வந்துவிட்டதை, இனி எந்த மன்னிப்புக் கேட்கும் சூழலுக்கும் ஆளாகமல் அம்மாவோடு முதலில் இருந்து வாழ்ந்து வருவேன் என்பதைப் பகிர்ந்துக் கொண்டேன். இப்போது என்னிடம் அம்மா இல்லை, கையிலிருக்கும் அம்மாவுக்கான என்னுடைய எல்லா மன்னிப்புகளையும் நீங்கள் ஊருக்குச் செல்கையில் அம்மாவின் கால்களில் உதறிக் கொட்டிவிட்டு வருவீர்களா என்று கேட்டுக்கொண்டபோது என்மீது ஏதோ குளிர்மை பரவியது.
கரு கூடாத முட்டையை, அதில்லாதபோது வெண் கற்களை அடைகாக்க முற்படும் கோழியைத் தலைகீழாய்த் தொங்கவிட்டு மசக்கை நோயை அகற்றும் அம்மாவிடம், 'தாயே உன் கூமுட்டைக் குஞ்சு நான்' என்று கவிதை சரணடையும்போது, கோழியின் மசக்கை பயனற்றது என்று புரிந்த அம்மாவுக்குத் தன் மகனைத் தெரியாதா ?! ஆனாலும் அடைகாத்தலுக்குத் தகுதியில்லாத மகனுக்கு மடி தருபவளிடம் ஒப்புக் கொடுப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்ற மகனின் கேவல் அதில் கேட்கிறது.
52ம் கவிதையில் யேசுவை சிலுவையிலேற்றும் நாடகத்தின்போது என்றோ யேசுவைக் காட்டிக் கொடுத்த யூதாசின் அம்மா, பழி சொல்லுக்கு ஆளான தன் மகனுக்காக நூற்றாண்டுகள் கடந்த கண்ணீரை இன்று சிந்துவதைப் பார்த்து தாய்மையின் முன் இரண்டாம் பட்சமான தெய்வம் அதற்காகவேனும் சிலுவையை விட்டு உயிர்தெழ வேண்டும் என்று நினைத்திருக்கும்.
கையொப்பம் கற்றுக்கொண்ட அம்மா தன் பெயர் எழுதும்போதெல்லாம் நிலத்தில் ஒரு புதுச் செடியை ஊன்றுவதாய் அது இருக்கும்
//மகளுக்காகக் காத்திருக்கும் வேளை பள்ளி மைதானத்தில் ஊஞ்சலாடுகிறாள் அம்மா. முன்னேறும்போது சிறுமி பின்னேறும்போது அம்மா//

//அப்பாவை ஒரு வீட்டிலிருந்து தனது வீட்டிற்குக் கூட்டி வந்தாள் யாரும் அறியாமல் அன்று பெய்த மழையில் அடர் சாம்பல் மேகங்கள் இடிகளாய் முழக்கி முழக்கி அவள் மனதை எங்களுக்குச் சொல்லின//.

//சங்கிலிப் பிணைத்து அழைத்துப்போகையில் என் தலை தடவினாள் அப்போது கலைந்த முடியை எத்தனை முறை சீவியும் ஒழுங்குபடுத்த முடியவில்லை//
இப்படி ஓரோர்க் கவிதையிலும் நிறைய்ய அம்மாக்களின் ஓர் அம்மா அல்லது ஓர் அம்மாவுக்குள்ளான நிறைய அம்மாக்கள் தங்களுக்குள் வாழாதது விட்ட வாழ்வைப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். வாசிக்கும் பிள்ளைகளின் மீது அவர்களின் புடவை வாசனைகளைப் பரப்பியபடி அந்த உரையாடல்கள் சமகாலத்துக்கும் தொல்பழங்காலத்துக்குமான மலரூஞ்சலாக ஆடிக்கொண்டிருக்கிறது. அதனை பிள்ளைகளாக இரசித்திருப்பதும், மனைப் பாம்புகளாகி எப்பவும் போல விழுங்கக் காத்திருப்பதும் உங்கள் கைகளிலிருக்கிறது.
விமர்சனமாகச் சொல்வதனால். முதலில் ஒரு புத்தகம் அதற்கான கௌரவமாக பொருண்மைக்கு அடுத்தபடியாக, அட்டைப் படம், எழுத்துரு, காகிதம் ஆகியனவற்றையும் பெற்றுக்கொள்வது அதன் உரிமை. அதில் நிறைய படைப்பாளர்கள் தலையிடுவதைப் போலவே கதிர்பாரதியும் செய்திருக்கிறார். பாக்கெட் நாவல் சைஸ், வெள்ளைக் காகிதம், பிரித்து வைத்தால் ஓடி மூடிக் கொள்கிற காகிதம் என புத்தகம் வந்திருப்பது அம்மாவின் எளிமையை, இயல்பை சுரண்டுவதைப் போலாகிறது. அட்டைப்படம் தலைகீழ் கோழியின் மசக்கை வழிவதன் குறியீடாக இருந்தாலும் வாசகனின் நுழைவு வாயில் அது என்பதால் அதையும் அடுத்தப் பதிப்பில் சரிசெய்வார் என நம்புகிறேன்.
கவிதைத் தொழிநுட்பமாக ஒரு பேச்சுக்குச் சொல்வதனால் சில வரிகள் கவிதைக்கானதாக இல்லாமல் கவிஞனுக்கானதாக அமைந்திருக்கின்றன. அவை கவிஞனுக்கானவை மற்றும் அர்த்தப் பிறழ்வை ஏற்படுத்தாத போது அதைத் திருத்துவது வாசகன் வேலை இல்லை என்பதால் எடுத்துரைப்பதோடு நிற்பது நன்று.
உதாரணமாக 51 வது கவிதையின் கடைசிப் பத்தி. 49 வது கவிதையின் கடைசி இரு வரிகள். 36 வது கவிதையில் கடைசியில் 'தான்' என்ற சொல். 30 வது அக்விதையின் கடைசி மூன்று வரிகள். இவை போல சில. அவை என்ன வரிகள் சரிதானா என்பதை புத்தகம் வாங்கி வாசித்துச் சொல்லுங்கள். ஒரு வேளை உங்கள் அனுபவத்தில் அவை சிறந்தவையாக இருக்கலாம்.
கடைசியாக முகத்தில் கூசச் செய்யும் குறுகுறுப்பையும் ஈர மீன் வாசத்தையும் உணரச் செய்யும் மிக நேர்த்தியான அற்புதக் கவிதையோடு முடிக்கலாம் :
கவிதை எண்: 20
//அயிரை மீன் என்றால்
அம்மாவுக்குக் கொள்ளை பிரியம்.
குமுளி நீரில் அவள் கால் நுழைக்க
கொலுசுபோல சூழும் அயிரைகள்.
பிறகு
என் தாவாக்கட்டை பிடித்து
செல்லம் கொஞ்சுவாள்.
முகத்தில் மொய்க்கும்
ஆசையின் அயிரைகள்//.
அயிரை மீன் ஓர் எளிய படிமம் குமுளி நீர் என்பது அதைத் தாங்கும் குறியீடு. சரி கவிதை சொல்லும் காட்சியைக் கற்பனித்தால்... என்னவொரு அழகியல். கால்களைச் சூழும் அயிரைகள் கொலுசாகின்றன. பிறகு அயிரைகள் விரல்களாகி தாவாக்கட்டையில் மொய்க்கின்றன. அம்மாக்களின் அயிரைகள்தான் யாவை ?! அவை மனைப் பாம்புகளுக்குத் தப்புமா.
நூல் : அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது.
வகை : கவிதை
ஆசிரியர் : கதிர்பாரதி
வெளியீடு : நாதன் பதிப்பகம்
தொடர்புக்கு : 98840 60274




04 January, 2025

மொழி போர்த்தியிருந்த அலங்காரங்களைக் கலைத்து | அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது | கதிர்பாரதி 4வது கவிதை நூல் | எழுத்தாளர் கரிகாலன் எழுதிய பின்னுரை|

நாம் அருந்திய முலைப்பாலின் கவுச்சியை சொற்களாகக் கொண்டவை கதிர்பாரதியின் இக்கவிதைகள். அம்மாவோடு 'ள்' சேர்த்தால் அம்மாள். அதுவே பின் அம்பாள் . பேயுருவில் நெருங்கிய காரைக்காலம்மையாரை, ஈசன் 'அம்மை'யென்றான். கதிர்பாரதி காட்டும் அம்மா , அவருடைய அம்மா மட்டும் அல்லர்.

அவர் தமிழ்ப் பிள்ளைகளின் தாயடையாளம். ஈன்ற மகவைக் காக்க, தெய்வமாக மட்டுமல்ல, பேயாகவும் மாறும் அம்மா அவர். சில்வியா பிளாத், பிலிப் லார்க்கின், ரூட்யார்ட் கிப்ளிங், எட்கர் ஆலன் போ, கிறிஸ்டினா ரோசெட்டி என உலகில் எத்தனையோ கவிகள் அன்னையைப் பாடியிருக்கிறார்கள். அக இலக்கியங்களும் 'அன்னாய் வாழி' எனத் தாயைப் போற்றின. 'தாயிற் சிறந்த கோயிலும் இல்லை' என்றவள் நம் ஔவை. ஆனாலும் கதிர்பாரதி காட்டும் கிராமத்து அம்மா, இதுவரை அம்மா மீது, மொழி போர்த்தியிருந்த அத்தனை அலங்காரங்களையும் கலைக்கிறாள். அறியாமையோடும் வெகுளித்தனத்தோடும் குழந்தையே உலகென, உலகை மற்றமையென நினைக்கிறவர் கதிர்பாரதி காட்டுகிற அம்மா. வாசிக்கிறவர்களின் கண்ணீர் பட்டு கரைந்துபோகவும், பின் இதயத்தில் நீங்காத வலியாக தேங்கிவிடவுமான சொற்கள் கொண்டு எழுதியிருக் கிறார் இக்கவிதைகளை கதிர்பாரதி. அம்மாவை எழுதி, எழுதி,
இவர் விரல்கள் தாய்ப்பால் சுரக்கத் தொடங்கிவிட்டனவோ? என எண்ண வைக்கிற ஈரக் கவிதைகள் இவை. கதிருக்கு ஒரு அம்மாதான். இந்தக் கவிதைகளால் இவர் பிள்ளைகளுக்கு இரண்டு அம்மாக்கள் கிடைத்திருக்கிறார்கள். இந்தத் தொகுப்பை முடித்தபிறகு இவ்வுலகை யோசித்தால், ஒரு பெரிய கருப்பையாகத் தோன்றுகிறது
••
"அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது"
கதிர்பாரதி • 4வது கவிதை நூல்
நாதன் பதிப்பகம் 664

01 January, 2025

கவிஞர் கார்த்திக் திலகன் குறிப்பு | அம்மாவை மனைப்பாம்பு பார்த்துக்கொண்டிருந்தது | கதிர்பாரதி 4வது கவிதைத் தொகுப்பு |

48வது புத்தகத் திருவிழாவில் நான் சேகரித்த 48 புத்தகங்களில் கைக்கு அடக்கமாக இருந்த அன்பு நண்பர் கதிர் பாரதியின் கவிதை தொகுப்பு "அம்மாவை மனை பாம்பு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது" என்ற புத்தகத்தோடு இந்த புத்தாண்டை துவங்கினேன். இந்த புத்தாண்டு வெற்றிகரமான புத்தாண்டாக இருக்கும் என்ற நம்பிக்கை என் வானமெங்கும் கண்சிமிட்டுகிறது.

நனைவதற்கு இதமாக அருவியைப் போல 60 லிருந்து ஒன்றை நோக்கி ஓடி வருகின்றன கவிதைகள்.
நீர்வீழ்ச்சி என்று தான் எழுத நினைத்தேன். விக்ரமாதித்தரின் கவிதை ஒன்று என் நினைவுகளை கண்டித்ததும் அருவி என்று திருத்திக் கொண்டேன்.
கவிதை என்ன செய்தது என்று நினைக்கும் போதெல்லாம், கவிதை என்னதான் செய்யவில்லை என்றே தோன்றுகிறது. வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் கவிதை நுழையாத இடமில்லை.
இந்த கவிதை தொகுதியின் வாசிப்பு அனுபவத்தை எழுதுவதற்காக கவிதைகளை அடிக்கோடிட தொடங்கினேன் 60-வது கவிதையில் தொடங்கிய அடிக்கோடு ஒன்றாவது கவிதையில் வந்து நிற்கிறது.
ஆறுகள் ஏன் கடலை நோக்கி ஓடுகிறது என்று இப்போது புரிகிறது. பூமியை அவை அவ்வளவு ரசித்து ரசித்து கடக்கின்றன. நானும் அப்படி இந்த தொகுதி முழுவதையும் ரசித்து ரசித்து கடந்தேன்.
இதயத்தில் நீங்காத வலியாக தேங்கி விடக் கூடிய சொற்களை கொண்டு எழுதப்பட்ட கவிதைகள் என்று எனது ஆசான் கரிகாலன் தனது வாழ்த்துரையில் மிகச் சரியாக இத்தொகுதியை எடை போட்டு எழுதியிருக்கிறார்.
"வேப்பம்பூ மூக்குத்தியோடு வீட்டுக்கு வந்தவள் அம்மா என
அவள் இல்லாத ஒரு கோடையில் அப்பா சொன்னார்
அது
அடைக்கலம் குருவிக்கும் தெரியும்"
என்று ஒரு கவிதை முடிகிறது
ஒவ்வொரு கவிதையின் முடிவும் தழுதழுக்க வைக்கின்றன. இந்த கவிதை தொகுப்பை படித்து முடிக்கும் வரை உடைந்து அழுது விடக் கூடாது என்று உறுதியாக இருந்தேன்.
இன்னும் எவ்வளவோ உச்சங்களை கடக்க இருக்கிற நண்பரை அவர் ஒவ்வொரு உச்சியை அடையும் போதும் உச்சி முகர்வது நட்பின் பெருமை என்று நினைக்கிறேன்.
"பிள்ளை தூங்கி விட்டாலும் தாய்க்கு பால் ஊறிக் கொண்டே இருக்கும்"
என்ற வரிகள் ஆகட்டும்
"இப்போதுதான் சிரைத்த புண் போல ஓர் அம்மா" என்ற வரிகள் ஆகட்டும்
நெடு நாட்களாக மனதில் கடித்துக் கொண்டு கிடக்கும் உண்ணிகளை உதிரம் கசிய நீக்கும் விரல்களாக நம்மை ஆசுவாசப்படுத்துகின்றன
"நெடுநாள் கழித்து
வீடு திரும்பும் மூத்த மகன்
குறுக்கு விட்டம் பார்த்து
அம்மா என மறுகுகிறான்
கண்கள் கண்ணீரில் பளபளக்கின்றன
சுருக்கில் இருந்து
கழுத்தை தளர்த்திக் கொண்டு
கீழிறங்கி வந்த அவள்
மூக்கை உறிஞ்சியபடி
வாப்பா இப்பதான் வந்தியா
இரு சோறு போடுகிறேன் என்கிறாள்"

தன் அந்திம நேரத்தில் என் அப்பாவிடம் என் பாட்டி சொன்னாள் "எனக்கு ஜன்னி நடை பேசுகிறது. எல்லோரும் வயிற்றுக்கு சாப்பிட்டு விடுங்கள். நாளை சாவு எடுக்கும் வரை சாப்பிட முடியாது என்றாள்.
கண்களில் இருந்த வானம் கரையக் கரைய வீரபத்திரா என்று கைகளை உயர்த்தி என் தந்தை கதறினாரே
அந்த நினைவுகளை இந்த கவிதை ஏன் கிளர்த்தியது என்று எனக்கு தெரியவில்லை.
இந்தக் கவிதையை தொகுப்பை படித்ததும் அப்படியே அதிர்ந்து அமர்ந்து விட்டேன். கவிதை தாகத்தை போக்க இந்த தொகுதியை கையில் ஏந்தியவனுக்கு ஒரு கோப்பை உதிரத்தை சுடச்சுட கொடுத்தால் அதிர்ச்சியாக இருக்காதா?

"ஐந்து வயது வரை வாய்ப்பேச்சு வரவில்லை
நாக்கில் அலகு குத்தி
காவடி தூக்கினாள் அம்மா
அவள் குருதியிலிருந்து
பெருகியதுதான்
என் எல்லா வார்த்தைகளும்"

என்கிறது ஒரு கவிதை
சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை நண்பா
வளம் கொழிக்கும் ஆண்டாக இந்தப் புத்தாண்டு அமையட்டும். நல்வாழ்த்துக்கள்.