விதைநெல் பிரிக்கும் இக்கோடையில் நிகழாதிருந்திருக்கலாம்

துளிர்ப்பு திகைந்தாயிற்று

வேம்பின் பொன்தளிர்களை

ஆராதிக்கத் துவங்கிவிட்டது கோடை

புளிப்பு சுவைகூட்டிய மாங்காயைக்

கடித்துவிட்டு மிழற்றுகிற கிளிக்காக

இதமிதமாய் பெய்யும் இனி புன்செய் வெயில்

ஊருக்குள் புகுந்து மாயமோகினியென

எழுந்து சுழலும் சூறைக்காற்றைத்

துரத்தியோடி களிப்பார்கள் சிறார்கள்

வாதநாராயணன் தன் சக்கரவடிவ பூக்களை

காற்றின் போக்கில் உதிர்த்து விளையாடும்

மகசூலை களஞ்சியத்தில் சேர்த்துவிட்டு

சோம்பித் திரிகிற குடியானவன் மீது

கொட்டிக் குளிர்விக்கும் பெருமழை

சோபிதம் கொண்டொளிரும் அந்தியிலிருந்து

அசைபோட்டபடி மந்தைக்குத் திரும்பும்

பசுவின் முதுகில் கொண்டலாத்தி குகுகுகுக்கும்

நல்லேர் பூட்டி தானியங்களைத் தூவிவிட்டு வந்து

அடுத்த வெள்ளாமைக்கு விதைநெல் பிரிக்கும்

நல்சகுனங்கள் நிரம்பிய இக்கோடையில்

நிகழாதிருந்திருக்கலாம் உன் பிரிவு

நன்றி: புன்னகை கவிதை இதழ்

எங்களூர் பிள்ளையார்

எங்களூரில் கழுதைகள் இரையுண்ணும் பொட்டல் பிராந்தியத்தில்
குவித்து வைத்த ஏதோ ஒன்றென அவரைப் பார்க்கையில்
தெரிவார் பிள்ளையாரென

விரிந்த பிருஷ்டம் வழிந்தொழுகும் தொப்பை
மினுங்கிடும் அகலின் கீற்று உறுதிப்படுத்தும்
அவரை அவர்தானென

வருடத்துக்கொருதரம் கொழுக்கட்டை படையலோடு கூடும் குலப்பெண்களிலிருந்து கண்களின் ஒளியையும்
கொங்கைகளின் கூச்சத்தையும் பூசிக்கொண்டதுபோலிருக்கும் அவர்
அப்போது ஏற்றிருக்கும் அரிதாரம்

பிற்பாடு, திருவிழாவில் தொலைந்த குழைந்தையின் பீதியோடு
கறுத்துப்போன முகத்தைத் தூக்கி நிறுவுவார்
தனிமையின் இருக்கையில் சீந்துவாரற்றும்

மீண்டும் பல்லக்கில் ஏறும் கனவோடும்

பழிச்சாலும் நிந்திச்சாலும் கண்ணை அவிச்சுடும்டா சாமி-
சன்னதமாடும் அப்பத்தாவும் அறியும்
இச் ஷனம்வரைக்கும் ஒன்னுமேயாகாத
ஒத்த காலைத் தூக்கி புள்ளையார் மீது
ஒண்ணுக்குப் பெய்யும் கெடா நாயை

நன்றி : அகநாழிகை (மார்ச் 2010)