பல கவிதைகள் என் அம்மாவிற்கு எழுதிய மாதிரி இருந்தது. இந்த கவிதைகளை படிக்கும்போது என் அம்மாவிற்கு எனக்குமான கடந்த காலங்கள் நினைவில் மின்னி மறைந்து சில இடங்களில் கண்ணீரும் வரவைத்தது. ஒருமுறை அம்மா அரளி விதை அரைத்து, சர்க்கரையுடன் உள்ள போய் கதவை மூடியபோது வெளியில் கதவை தட்டி கண்ணீருடன் அழுத எட்டு வயது சிறுவன் என்னை நியாபகபடுத்தியது.
அம்மாக்கள் பிள்ளைகளுக்காக உழைத்துக்கொண்டே இருக்கின்றார்கள் தான். உடலை கொடுத்து , ரத்தமும் சதையுமாக.
ஒரு கவிதையில் " அம்மா அமைதியாகிவிட்டால் யார்தான் அமைதியாயிருக்க முடியும்?" என்ற வரிகள் என்னை நொறுக்கிவிட்டது. அம்மா அதிகம் பேசிக்கொண்டே இருக்கும்போது தயவுசெஞ்சு சும்மா இரு என்று சண்டையிட்டவன்.அவள் அமைதியாக இருந்தால் தாங்க முடிந்திருகாது.
மனைவிக்குக் காத்திருந்தேன்
மின்சார ரயில் நடைமேடையில்.
'ஏன்ப்பா நிக்கிற குந்து' என்றாள்
சிமெண்ட் பலகையைக் காட்டி
யாரோ ஓர் அம்மா.
என் அம்மா பக்கத்தில் குந்திக்கொண்டேன்.
300 மைலே
உனக்கென் வந்தனம்.
எனக்கும் அம்மாவுக்கும்
இடையில்
ஒரு சிமெண்ட் பலகையாய் இருக்கிறாய்
நீ
இந்த கவிதை அவள் யாருக்கோ அம்மா . ஆனாலும் அம்மனாலே அம்மா தான் 
No comments:
Post a Comment