துளிர்ப்பு திகைந்தாயிற்று
வேம்பின் பொன்தளிர்களை
ஆராதிக்கத் துவங்கிவிட்டது கோடை
புளிப்பு சுவைகூட்டிய மாங்காயைக்
கடித்துவிட்டு மிழற்றுகிற கிளிக்காக
இதமிதமாய் பெய்யும் இனி புன்செய் வெயில்
ஊருக்குள் புகுந்து மாயமோகினியென
எழுந்து சுழலும் சூறைக்காற்றைத்
துரத்தியோடி களிப்பார்கள் சிறார்கள்
வாதநாராயணன் தன் சக்கரவடிவ பூக்களை
காற்றின் போக்கில் உதிர்த்து விளையாடும்
மகசூலை களஞ்சியத்தில் சேர்த்துவிட்டு
சோம்பித் திரிகிற குடியானவன் மீது
கொட்டிக் குளிர்விக்கும் பெருமழை
சோபிதம் கொண்டொளிரும் அந்தியிலிருந்து
அசைபோட்டபடி மந்தைக்குத் திரும்பும்
பசுவின் முதுகில் கொண்டலாத்தி குகுகுகுக்கும்
நல்லேர் பூட்டி தானியங்களைத் தூவிவிட்டு வந்து
அடுத்த வெள்ளாமைக்கு விதைநெல் பிரிக்கும்
நல்சகுனங்கள் நிரம்பிய இக்கோடையில்
நிகழாதிருந்திருக்கலாம் உன் பிரிவு
நன்றி: புன்னகை கவிதை இதழ்
4 comments:
ஒரு சங்ககாலக் கவிதையைப் படித்ததுபோன்று, நிறைவாக உள்ளது.
காட்சிகளைக் கண்முன் கொண்டு வரும் அழகான வரிகள்.
நெருக்கிப் பின்னப்பட்ட நெசவாடையின் வண்ணங்களைப்போல நேர்த்தியான சொற்களில் வடிவாய் அமைந்த கவிதை. அழகூட்டுகிறது.
மிழற்றுதல் / மிளற்றுதல் அல்ல
சூறைக்காற்று/ சூரைக்காற்று அல்ல
கோடையின் நல்சகுனங்களை அழகழகாய் தேன் தமிழில் மிழற்றிவிட்டு இறுதியாய் படக்கென சோகம் கவ்வச் செய்த கவிதை.
Post a Comment