வினர்சனக் குறிப்பு : கதிர்பாரதி, நாவல் : சதுரங்கக் குதிரை, ஆசிரியர்: நாஞ்சில்நாடன்

இப்போதுதான் இரண்டாம் முறையாக வாசித்து முடித்தேன். 2011_ம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் முதல் வாசிப்பு செய்திருக்கிறேன். 2013_ம் ஆண்டுக்கான சாகித்ய அகாடமி யுவபுரஸ்கார் விருதை நான் பெற்றுக்கொள்ள ரயிலில் ஜெய்ப்பூர் சென்றேன். அப்போது 'அக்கோலா' ரயில்வே ஸ்டேஷனைக் கடந்தபோது 'நாஞ்சில் நாடனும்','சதுரங்கக் குதிரை' நாவலும் நொடி நேரத்தில் நினைவுக்கு வந்துபோனார்கள். 

மணமாகாத ஒரு 45+ ஆணின் தனிமையுணர்ச்சியும் ஆற்றாமையும் நிராசையுமாக நகர்கிற கதை. நாஞ்சில் நாட்டுக்கும் மஹாராஷ்டிரத்துக்குமாக போய்ப் போய்த் திரும்புகிறது... ஓர் ஊசலாட்டம்போல. நாஞ்சில் நாடன் ஓரிடத்தில் சொல்கிறார்... "ஃபேன்கள் காற்றை உலைக்கும் ஓசை" என. நாராயணன் என்கிற மணமாகாத ஆணை இப்படித்தான் உறவும் வாழ்வும் உலைக்கின்றன. அவர் வேலை பார்க்குமிடத்து ஆண்களில் அநேகர் அப்படித்தான் இருக்கின்றனர்.

ஊஞ்சலாட்டப் பாணியில் விரியும் கதை. தாய் இறப்புக்கு கடன் வாங்கிக்கொண்டு பம்பாயில் இருந்து நாஞ்சில் நாட்டுக்கு நாராயணம் வரும் பகுதி மிக உக்கிரமானது. ஆனால், அதைவிட உணர்ச்சிமயமான பகுதி, தான் கட்டிக்கொள்ளவிருந்த காமாட்சியின் மகள் திருமணத்துக்கு வந்துவிட்டு மீண்டும் பம்பாய் திரும்பும்போது, நாராயணனுக்கு பெண் தர மறுத்த அவனது பெரிய மாமா, " அடிக்கடி வந்து போடே... போனதும் கடிதாசி போடு..." எனத் தளும்பும் இடம். 

காமாச்சி மீதல்ல அவள் தங்கை கல்யாணி மீதே நாராயணின் காதல்; காமம் என கனவும் நினைவுமாக வெளிப்படும் இடங்கள் நிராசையின் சித்திரங்கள். எதற்கெடுத்தாலும் கூம்பிக்கொள்ளும் ஆண் மனம் அடையும் சஞ்சலங்கள். 

இந்த நாவலின் இன்னொரு முக்கியமான அம்சங்களாக இருப்பவை.. பயணமும் மனிதர்களும் உண்வுகளும். நாராயணன் அடையும் மன உலைச்சலுக்கு அவரது பயண அலைச்சலே ஒரு மாமருந்து எனத் தோன்றுகிறது. அது மட்டுமில்லாவிட்டால் அவனடையும் தனிமை உணர்ச்சியும், உறவுகளின் புறக்கணிப்பும் தற்கொலை முனைக்கு கொணடுவந்து நிறுத்திவிடும்.

நாஞ்சில் நாடன்

உறவுகளைவிட உலவிடத்து மனிதர்கள் மனிதமிக்கவர்களாக இந்த வாழ்விலும் நாவலிலும் இருக்கிறார்கள். தன் ஃப்ளாட்டை நாராயணனுக்கு எழுதித் தரும் ராகவேந்திர ராவ், கோவாவில் முதலிரவைக் கொண்டாட அழைக்கும் குட்டினோ - க்ளாரா, மழைக்கால இரவில் டீக்கடைக்குள் படுத்துக்கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு வீட்டுக்குப் போகும் ஜல்கா ஜாமோட் ஆள், மேனோன், கேயார்வி., ஜாய்ஸ், காமாச்சி, கல்யாணி, பரசிவம், பூதலிங்கம், விபச்சாரத் தரகன், திருநவெலி க்ளீனர் பையன்,  பெரியமாமா, அத்தை, பெரியம்மை, குமரேசன், ராதா கேசவமூர்த்தி... என நல்லதும் கெட்டதுமாக எத்தனையெத்தனை மனிதர்கள். 

நாஞ்சில் நாட்டு வெள்ளாளர் வாழ்வு சடங்கு உணவுப் பழக்கங்கள் ஆகியவற்றை மிகத் துல்லியமாகப் பதிவுசெய்கிறார் நா.நா. ஒரு சோளரொட்டிப் பற்றி எழுதினாலும் கடுகும் உளுந்தம்பருப்பும் கொஞ்சம் கறிவேப்பிலையும் கிள்ளிப்போட்டு தாலித்த சட்னி என டீட்டெய்ல தருகிறார். இது மஹாராஷ்டிர நகரத்து உணவுவகைக்கும் நீள்கிறது.

எத்தனை பெண்கள் அலுவலிடத்துக் குறுக்கிட்டாலும் அவர்களைவிட நாராயணன் ஊரில் பெண் தேடிக் களைப்பது ஏன்? சுயச்சமூகப் பாசமா? என்றால் அவன் பாத்திரம் இல்லை என்றுதான் சொல்கிறது. ராதா இடத்தில் மையலில் சாய்வது அப்படித்தான். பின்னர் ஏன் தனிமையும் ஏக்கமும்? எல்லாவற்றுக்கும் விடை தெரிய வாழ்க்கை ஒன்றும் கணிதமல்லவே.

மாட்டுங்கா சர்க்கிலுக்கு தனிமையாக வரும் நாராயணன், ஆர்ட் கேலரிக்கு வருகிறேன் எனச் சொன்ன ராதா ஏன் வரவில்லை என தனிமையில் நிற்கிறான். இந்தத் தீராநெடுந்தனிமை நீறுபடியா நெருப்புத் துண்டமாக நாவல் முழுக்க வருகிறது.

எழுதிமுடிக்கப்பட்டு 30 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் அந்த நெருப்புத் துண்டத்தின் அனலடிக்கிறது.