சபிக்கிறது தாபம்

விசிறி எறியப்பட்ட

விலக்கப்பட்ட கனியின் விதையிலிருந்து

வேர்கொழித்துச் செழித்தெழுந்த

ஏதேனூடே வேட்கைகொண்டு போகிற

ஏவாளை பின்தொடர்கிறது

ஸர்ப்பம் வடிவம் வாங்கிய பாவம்

துஷ்டி வீட்டுக்காரனின் தொண்டையில்

திரண்டுருளும் துக்கத்தையொத்த

அவளின் பருவக்கனவுகளை ஊடறுத்துக்

கொட்டுகிறது நிச்சலனமுற்ற அருவி

காய்ந்துதிரும் சருகுகளைப் பற்றி

கீழ்விழும் ஏவாளின் சொற்கள்

பெருந்தனிமையின் கால்களில் மிதிபட

தரையை மெழுகித் திரும்புகிறது

சொற்களின் ரத்தம்

அந்தரத்தில் அலையும் பறவைகளின்

சிறகில் அறைவாங்கி பள்ளத்தாக்கில்

வீழ்ந்துபடுகிறது ஏக்கத்தின் கேவல்

முன்பொருகாலத்தில் ஆதாமை

புசித்த கனிக்கென

பொலிபோட்டுவிட்டார் பிதாவின் பிதா

ஆப்பிள்மரத்துக்கு அடியுரமாய்

தன்னைத்தானே புணரும் ஏவாளின் தாபம்

சபிக்கிறது கடவுளை

'ஏவாளாகக் கடவாய் சாத்தானே'

நன்றி : சிக்கிமுக்கி [பிப்ரவரி 2010]