ஆலகாலம்

சட்டையை உறித்து நழுவுகிற ஸர்ப்பமென நகரும்

நதியின் வலது கரையில் முளைத்திருக்கும் மரம்

ஆலகாலக் கனிகளைத் தரக் காத்திருக்கிறது

கிளைகளில் தொங்குகிற விரியன் குட்டிகள்

காய்த்துத் திரண்ட மரத்தின் மேனியெங்கிலும்

தம் பிளவான நாவுகளால் நீவிவிடப்

புல்லரித்த அதன் நிழலும் துளிர்க்கிறது

பச்சைய காலத்து இலைகளைக் கொய்து

தலைக்கு வைத்துறங்கும் அவளின் கனவுகளில்

நீலம் பாரித்துச் சலசலக்கிறது அந்நதி

மரத்தின் வேர்கள் நீளும் தூரத்துக்கு இணக்கமாய்

புதைத்துவிடுங்கள் நான் உயிர்த்துவிடுவேன்

என்று சபலப்படுகிறான் அவன்

அவன், அவள், விரியன், மரம், நிழல்

யாவற்றையும் இழுத்துக்கொண்டு சுழிக்கையில்

விரியன் மரமாகி அவள் விரியனாகி

அவன் நிழலாகி மரம் அவளாகி

நிழல் நதியாக

காலத்தை அறுத்துக்கொண்டு நுரைக்கிறது

ஆலகாலம்

நன்றி: 361 டிகிரி