பொழுதொன்றின் அந்திமத்தில்தான்
பருவத்தைக் கொட்டிச் செய்த ப்ரியத்தை
திரும்பப் பெற்றுக்கொண்டாய்
விண்மீன் உதிர்ந்துவிழுந்த தடத்தின்
வடுவென புகைந்து குமையும் இதயத்தில்
பகல் போல ஒளிரும் எனதன்புக்குள்
பூனைப்பாதம் பொறுத்தி ஊடுருவின
அமாவாசை சபலங்கள்
மலைமுகட்டின்மீதேறி தற்கொலைபுரியும்
அந்திப் பகலவனின் வண்ணம் கொண்டது
பலிகொள்ளப்பட்ட நேசத்தின் ரத்தம்
பழிப்பு செய்கிற காலம்
துவண்டெழும் வார்த்தைகளின்
சுவாசப் பரப்பெங்கிலும்
சுவாதீனத்தைக் கலந்து கெக்கலிக்கிறது
மல்லாந்து துயில முயன்ற
மொட்டை மாடி நிசி ஒன்றில்
உன் பாதரட்சையின் எழிலெடுக்கும் பிரயாசையில்
தோற்றுத்தோற்றுச் சரிகிறது
மூன்றாம்பிறை
யுகமாயினி ஜூலை 2010
2 comments:
சற்று மாறுபட்ட சிந்தனை . வார்த்தை பயன்படுத்தியிருக்கும் முறை மிகவும் ரசிக்கக்கூடியதாக உள்ளது .
பகிர்வுக்கு நன்றி !
தொடருங்கள் மீண்டும் வருவேன் .
மிக அழகானதொரு கவிதை
Post a Comment